Ik voelde me zo kwetsbaar die avond. Alsof m'n diepste geheimen op tafel werden gegooid. Ik weet niet waarom ik zo moest huilen. Iets had een enorme impact op me gemaakt, maar ik weet niet zo goed wat. Het kunnen 2 dingen zijn, t gevoel hebben alsof een vriendin je niet meer aardig vind en meer met andere omgaat, of dat je dacht dat je een jongen vergeten was, en je daarom dacht dat je nu wel weer iets met een andere jongen zou kunnen nemen, maar dat het toch blijkt dat je hem leuk vind, en dat je daardoor nu iemand moet kwetsen.
Ik ben open, maar geen open boek. Het lijkt wel alsof ik uit 2 lagen besta. Een soort beschermlaagje, en een diepere laag. Iedereen ziet dat beschermlaagje, maar alleen de mensen die me langer kennen dan 3 jaar, die weten wel zo'n beetje hoe ik echt ben. Het beschermlaagje is zegmaar een oppervlakkig laagje.
Ik laat mensen nooit echt binnen in mn 'diepere' laag. Ik weet niet waarom, maar ik kan/wil/durf/doe het gewoon niet. Zoiets voelt alsof je een heel erg diep geheim vertelt. Als die persoon het weet, onthoud hij het. Die persoon zou dat tegen je kunnen gebruiken.
Die avond, toen ik huilend in je armen stond, voelde ik me aan de ene kant heel kwetsbaar, maar aan de andere kant heel veilig. Alsof je precies wist wat ik meemaakte. Je zei precies de goede dingen tegen me. Je vroeg wat ik nou eigenlijk wou, en je stelde me gerust.
Hoewel je dit nooit, maar dan ook nooit zou lezen, wil ik je toch bedanken voor wat je voor me hebt gedaan, niet alleen deze vrijdagavond, ook bedankt voor andere dingen.
Kus, je prinsesje..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten